یک لحظه وضعیت کودکی را در نظر بگیرید که کاری برای پدر و مادرش انجام داده است، او با این اقدام انتظار پاداش دارد. می‌دانیم پاداش واقعی هدیه‌ی مادی نیست، بلکه قدردانی والدین از کودک است. در بزرگسالی از آنجا که دیگر والدین حضور ندارند که با خیرخواهی خود پاداش ما را بدهند و دیگران هم بی اعتنا هستند، خود را با مواد مخدر و اشیا و انواع مسکن‌ها دلداری می‌دهیم. فراموش می‌کنیم که جوهر یک پاداش، اساسا در توجهی است که دریافت می‌شود.
جستجوی افراطی رابطه‌ی جنسی، خوراک یا مشروب نشانگر شخصیتی است که تشنه‌ی قدردانی است و پرده از خلائی درونی برمی‌دارد که مشکل می‌توان با آن مواجه شد. در واقع آن قدر به این پاداش های ناچیز وابسته می‌شویم که در نهایت با علاقه به دفاع از آنها می‌پردازیم، تا حدی که شک می‌کنیم چیزهای دیگری هم هست که موجب رضایت بیشتر و پایدارتر می‌شود.
جبران، موجب اعتیاد به چیزهایی می‌شود که دیگر نمی‌توانیم از آن ها بگذریم، چرا که می‌ترسیم که اگر آن ها را ترک کنیم، دیگر هیچ چیز نداشته باشیم.