منشورِ کوروش یا استوانهی کوروش لوحی از گِل پخته است که در سال ۵۳۸ پیش از میلاد به فرمانِ کوروش بزرگ هخامنشی نگاشته شد. این استوانه در موزه بریتانیا نگهداری میشود و بخشهایی از آن شکسته و مفقود شدهاست. نسخهٔ دیگری از متنِ استوانه بر روی دو قطعه لوحِ گِلی یافت شده که آنها نیز در مجموعهٔ بابِلیِ موزهی بریتانیا هستند و بازماندهی نسخهی بایگانیشدهی همین استوانه دانسته میشوند.
نیمهی نخست این لوح از زبان رویدادنگارانِ بابلی و نیمهی پایانیِ آن، سخنان و دستورهای کوروش است که همگی به زبان و خط میخی اکدی (بابلی نو) نوشته شدهاست. این استوانه در سال ۱۸۷۹ میلادی (۱۲۵۸ خورشیدی) در نیایشگاه اِسَگیله در شهرِ بابِلِ باستانی کشف شد. نامِ دبیر و نگارندهای که از متنِ استوانهٔ کوروش نسخهبرداری کرده قیشتی-مردوک بوده ولی نامِ دبیری که متنِ اصلی را نوشته، مشخص نیست.
دبیران بابِلی در نوشتن استوانهٔ کوروش، از سنت هزار سالهی کتیبههای ساختمانی سلطنتی آشوری و بابلی الهام گرفتند. در چنین متنهایی پادشاهان نه تنها ساخت و بازسازی پرستشگاه، کاخ، برج و بارو، آبراهه، و دیگر فعالیتهای عمومی را یادآور شدهاند، بلکه از این فرصت برای زنده نگاه داشتن نام، تبارنامه، القاب و صفات خود، پشتیبانی خدایان از فرمانروایی خویش استفاده کردندهاند.